Inovative Medicine Initiative & PERSIST-SEQ consortium

 

Mijn oog was gevallen op een mededeling die luidde: “Building a reproducible single-cell workflow to capture tumour persistence”. Het consortium zou daarmee aan de slag gaan. Ik citeer een deel van de toelichting.

 

The aim of the new IMI project PERSIST-SEQ is to shed new light on the mechanisms behind treatment resistance. To do this , they will develop a standardized approach to studying and sequencing the genetic code of individual cancer cells before, during and after treatment. In total, the project plans to use state-of-the-art technology to characterize 5 million cells and will mainly focus on lung, colorectal and breast cancer.

 

PERSIST-SEQ will run for 5 years and has a total budget of EUR 14 million, with around half of this founding coming from IMI, and half coming in the form of in-kind contributions from EFPIA partners in the project.

 

Ultimately, the project will dramatically add to our understanding of the underlying causes of resistance to cancer, and make it easier for researchers to develop smarter treatment strategies that will better treat cancer and prevent resistance.

 

‘Drug resistance in cancer is one of the greatest causes of mortality and despite increasing success with targeted therapies in the clinic, how cancer cells survive drug treatment is still not well understood,’ said the project’s industrial co-lead, U. McD of AstraZeneca.

 

Voor wie mij in de kankerliteratuur en op mijn website volgt zal het duidelijk zijn, dat ik de bovenstaande tekst volstrekt misleidend vind. Dat ondanks een therapeutische ingreep 90% van 10 miljoen kankerpatiënten sterven, moet toch betekenen dat er geen genezing wordt bereikt met de toegepaste therapie. Het is een vorm van ziekhoudkunde. Het is voor mij volstrekt onbegrijpelijk dat kankertherapie niet wordt bestreden op basis van het gemeenschappelijk verschijnsel. Alle maligne kankercellen ontkomen aan de geprogrammeerde celdood, die voor de vervanging van de nieuwe weefselcellen onmisbaar is. De oorzaak is het feit, dat sommige van die cellen nog ongecontroleerd delend vermogen hebben. Als op weg naar de celdood (apoptose!) in zo’n cel een mutatie optreedt, die de glycolyse weer opgang zet, blijft proliferatie en tumorvorming een optie. De reden is, dat door melkzuurvorming in de cel een toename van het energie-genererend vermogen optreedt, waardoor de celdood wordt geblokkeerd en proliferatie = gezwelvorming tot stand kan komen. Deze werking is al bijna een eeuw bekend als “Het Warburg Effect”.

 

Enkele maanden geleden kreeg Tumoronderzoek in TROUW (25-09-2021) aandacht voor Persist-Seq. Kankercellen werden persisterend genoemd en als spelden in de hooiberg voorgesteld waarnaar het moeilijk zoeken is. Elke kankercel zou een “single sequence” in het kern-DNA hebben. Het is voor bestrijding niet nodig die volgorde op te zoeken. Alle mutaties geven namelijk in maligne cellen hetzelfde effect. Om dat effect tot stand te brengen hebben ze energie nodig: adenosinetrifosfaat (ATP). Die energie komt voor de mutant vrij als ATP een fosfaatgroep verliest; het wordt dan adenosinedifosfaat (ADP). Je moet in de kankercellen gewoon het licht uitdoen: geen energie meer om met behulp van oxidatieve fosforylering van ADP weer ATP te maken. Dat kan door de synthese van de 13 eiwitten nodig voor de zuurstof-afhankelijke energievoorziening in de mitochondriën van de snel delende cellen te remmen. Dat is mogelijk met al lang bestaande geneesmiddelen, dank zij het feit dat mitochondriën nog een eigenschap behouden hebben van de bacterie die 109 jaar geleden met een Archeon een kern-houdende cel maakte.

 

AMK. Haarlem, 15 december 2021.